Post by Beeld on Jul 10, 2006 1:45:59 GMT -5
Ik heb een beeld gekregen:
Er liep een oneindig pad en aan beide kanten van het pad waren prachtige witte muren, het pad was prachtig. Ik ging lopen en kwam aan bij rotsen. De rotsen waren gigantisch hoog, maar ik besloot om erover heen te klimmen. De klim was moeilijk en vermoeiend. Het duurde lang voordat ik over de rotsen was, maar uiteindelijk was ik er over heen. Het pad ging weer verder, maar dit keer met bergen en dalen en aan beide kanten was een muur zo prachtig wit. Aan het eind van het pad zag ik een fel wit licht. Het verblinde me. Ik liep door, naar het witten licht. mijn weg ging door bergen en dalen, woestijnen en velden vol bloemen. De ene keer was het zo mooi en prachtig de andere keer zo donker en koud. Ik liep in een koud en donker gebied, maar hoe verder ik liep des te warmer het werd, deze warmte was fijn. Het witte licht dat ik volgte werd feller en duidelijker. Het witte licht bleek een trap te zijn. De trap was zo mooi. Er liep ook een duister donker pad die onder trap door kronkelde, Ik besloot om de trap op te klimmen. In het begin beklom ik de trap soepel, maar ik werd moe en ging zitten op een traptree. Ik had geen zin meer om verder te lopen. Maar toen riep er een stem van boven het was een rustige kalme stem die zei: "Lisanne zet door, vervolg je weg en kom tot Mij. Kom tot je Vader". Ik stond op en merkte dat ik niet meer moe was en ik vervolgde mijn weg. Tree voor tree ging ik naar boven. Soms ging het snel soms wat langzamer. Maar stoppen, nee dat nooit.
Ik loop nu nog steeds op die trap en loop tree voor tree omhoog. Dan weer snel dan weer langzaam. Ik zet door, want als ik bovenaan de trap sta komt mijn Hemelse Vader me omarmen en geeft Hij een groot feest.
Ik loop op de trap. Ik ga mijn Vader ontmoeten.
Ik kijk ernaar uit.
Ik zet door!
Er liep een oneindig pad en aan beide kanten van het pad waren prachtige witte muren, het pad was prachtig. Ik ging lopen en kwam aan bij rotsen. De rotsen waren gigantisch hoog, maar ik besloot om erover heen te klimmen. De klim was moeilijk en vermoeiend. Het duurde lang voordat ik over de rotsen was, maar uiteindelijk was ik er over heen. Het pad ging weer verder, maar dit keer met bergen en dalen en aan beide kanten was een muur zo prachtig wit. Aan het eind van het pad zag ik een fel wit licht. Het verblinde me. Ik liep door, naar het witten licht. mijn weg ging door bergen en dalen, woestijnen en velden vol bloemen. De ene keer was het zo mooi en prachtig de andere keer zo donker en koud. Ik liep in een koud en donker gebied, maar hoe verder ik liep des te warmer het werd, deze warmte was fijn. Het witte licht dat ik volgte werd feller en duidelijker. Het witte licht bleek een trap te zijn. De trap was zo mooi. Er liep ook een duister donker pad die onder trap door kronkelde, Ik besloot om de trap op te klimmen. In het begin beklom ik de trap soepel, maar ik werd moe en ging zitten op een traptree. Ik had geen zin meer om verder te lopen. Maar toen riep er een stem van boven het was een rustige kalme stem die zei: "Lisanne zet door, vervolg je weg en kom tot Mij. Kom tot je Vader". Ik stond op en merkte dat ik niet meer moe was en ik vervolgde mijn weg. Tree voor tree ging ik naar boven. Soms ging het snel soms wat langzamer. Maar stoppen, nee dat nooit.
Ik loop nu nog steeds op die trap en loop tree voor tree omhoog. Dan weer snel dan weer langzaam. Ik zet door, want als ik bovenaan de trap sta komt mijn Hemelse Vader me omarmen en geeft Hij een groot feest.
Ik loop op de trap. Ik ga mijn Vader ontmoeten.
Ik kijk ernaar uit.
Ik zet door!
